|
| |
|
|
| |
| Το ΠΑΣΟΚ, έκλεισε τριάντα χρόνια συνεχούς δημιουργικής παρουσίας και οδεύει προς το συνέδριο του.
Η επανεξέταση της οργανωτικής μορφής και του καταστατικού του αποτελούν κεντρικά σημεία του επικείμενου συνεδρίου.
Το συνέδριο πραγματοποιείται στον απόηχο της εκλογικής ήττας της 7ης Μαρτίου και των Ευρωεκλογών του Ιουνίου.
Ένα από τα ερωτήματα που τίθεται είναι αν τελικά οι δύο αλλεπάλληλες εκλογικές αποτυχίες του ΠΑΣΟΚ, ανοίγουν τον δρόμο για μια πιο διαρκή πολιτική κυριαρχία της συντηριτικής παράταξης στην χώρα μας.
Σε μια πρώτη προσέγγιση – και ρεαλιστική- αυτού του κρίσιμου ερωτήματος, θα υπογράμμιζα το γεγονός της πολιτικής διαφορετικότητας του ΠΑΣΟΚ από την Ν.Δ και κατά συνέπεια των προοπτικών τους.
Το ριζοσπαστικό Κίνημα που ίδρυσε πριν τριάντα χρόνια ο Αντρέας Παπανδρέου, απέκτησε στέρες βάσεις στον λαό και την κοινωνία, παρουσίασε ιδέες και οράματα συνθέτωντας ευρύτερες πολιτικές συμμαχίες, αναδεικνύοντας αιτήματα της κοινωνίας και προωθώντας διαρκώς εναλλακτικές προτάσεις εξουσίας και διακυβέρνησης.
Αυτό που τελικά (ηθελημένα ή αθέλητα), παραγνωρίζουν ορισμένοι, είναι το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ είναι διαχρονικά ένα μεγάλο και πλειοψηφικό κόμμα εξουσίας στη συνείδηση των πολιτών. Αυτό είναι ένα σημαντικό δομικό χαρακτηριστικό του, αποτέλεσμα των πολιτικών και κοινωνικών του παρεμβάσεων, είτε ως Κυβέρνηση είτε ως Αξιωματική Αντιπολίτευση.
Η Ν.Δ ναι μεν είναι ένα μεγάλο κόμμα, αλλά σε σχέση με το ΠΑΣΟΚ, είναι ένα συντηρητικό με διαχειριστικές αγκυλώσεις και κοινωνικά μειοψηφικό.
Απέναντι στην πολιτική και κοινωνική πορεία αυτών των τριών δεκαετιών του κινήματος, από το 1974, αλλά και μετά το 1981 η Ν.Δ περιορίστηκε απλά στο ρόλο του «γκρινιάρη- επικριτή», χωρίς πολιτικές και κοινωνικές πρωτοβουλίες. Η πλέον χαρακτηριστική είναι η τελευταία περίοδος, πριν τις εκλογές όπου οι «επικοινωνιολόγοι» και λοιποί «μέντορες» της συντηρητικής παράταξης, πρόκριναν την γραμμή «του ώριμου φρούτου», για να αντιταχθούν στις Κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ.
Δεν προέβαλλαν πολιτικές θέσεις, δεν ενσάρκωσαν κοινωνικά αιτήματα, δεν έπεισαν και δεν μπόρεσαν να ηγηθούν σταθερών κοινωνικών συμμαχιών. Απλά επένδυσαν στην «κυβερνητική φθορά του ΠΑΣΟΚ». Ουσιαστικά κέρδισαν τις εκλογές επενδύοντας στην καταψήφιση της κυβέρνησης και όχι στην υπερψήφιση της εναλλακτικής αντιπολιτευτικής πρότασης.
Οι φραστικές διακυρήξεις περί «κοινωνικού κέντρου», «κεντρώου κόμματος», της ηγεσίας της Ν.Δ στο Συνέδριο της Ανθούσας, δεν είναι – τουλάχιστον για την ώρα- παρά η αγχώδης και αγωνιώδης προσπάθεια της Δεξιάς, να ξεφύγει από τα χαρακτηριστικά του «μεγάλου μειοψηφικού κόμματος» και να επιχειρήσει να ανοίξει τον δρόμο για να αποκτήσει χαρακτηριστικά «μεγάλου και πλειοψηφικού κόμματος», όπως υπήρξε το ΠΑΣΟΚ.
Η Ν.Δ, με την νίκη της στις 7 Μαρτίου φαίνεται να έχει την πολιτική κυριαρχία, έχει όμως την πολική ηγεμονία; Άποψη μου είναι ότι αυτό επιδιώκει αλλά είναι δύσκολο από την στιγμή που δεν εμφύσησε ένα θεμελιώδες αναγκαίο χαρακτηριστικό που είναι αυτό της πολιτικής ανατρεπτικής δύναμης, μέσα από ρίξεις και καινοτόμες προτάσεις, για το κοινωνικό κράτος, για την παιδεία, για το περιβάλλον.
Εδώ είναι και η μεγάλη πρόκληση για το ΠΑΣΟΚ το οποία πρέπει να προσδιορίσει την νέα δυναμική του μέσα από ένα ριζοσπαστικό συνέδριο το οποίο θα κινητοποιήσει τα αντανακλαστικά των πολιτών που αμφισβητούν αλλά είναι ανενεργοί.
Αυτό υπήρξε πάντοτε η μεγάλη του δύναμη, το συγκριτικό πλεονέκτημα του. Εμείς δεν καλούμαστε λοιπόν να δώσουμε απαντήσεις που επείγουν, όπως με ποια Ευρώπη είμαστε; Μ΄ εκείνη που ανεύθυνα σύρθηκε στις Αζόρες ή με τις δυνάμεις του δικαίου, της προόδου και της ειρήνης;
Εμείς πριν τριάντα χρόνια με το σύνθημα της «αυτοοργάνωσης», συσπειρώθηκε σταδιακά γύρω μας η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών. Χρησιμοποιήθηκαν τότε πρωτόγνωρες και πρωτοπόρες για τα πολιτικά και κοινωνικά δεδομένα της χώρας, μορφές οργάνωσης και συμμετοχής στην πολιτική.
Σήμερα όμως οργανωτικές δομές, το καταστατικό (που τρόπο τινά είναι το Σύνταγμα ενός κόμματος), οφείλουν να αναπροσαρμόζονται στις νέες συνθήκες, να ανανεώνονται, να συγχρονίζονται με τις αναγκαιότητες και τις προτεραιότητες της εκάστοτε εποχής, αλλά και να λαμβάνουν υπ΄ όψη το ζητούμενο του Έλληνα πολίτη που όμως είναι πλέον Ευρωπαίος πολίτης με βούλα και υπογραφή.
Αρκετά νωρίς, από το 1998, προσωπικά είχα δημόσια ταχθεί - καταθέτοντας συγκεκριμένες προτάσεις, σκέψεις και ιδέες – υπέρ ριζικών οργανωτικών και καταστατικών αλλαγών στο Κόμμα, ώστε σε μια περίοδο που υπάρχουν σημαντικές εξελίξεις και αλλαγές, να υπάρχει η αναγκαία αναπροσαρμογή της οργανωτικής μας δομής και του καταστατικού μας, ώστε να ανταποκριθούμε στα νέα δεδομένα, δημιουργώντας νέες βάσεις για την «αυτοοργάνωση» και την συμμετοχή των πολιτών.
Τις προτάσεις μου αυτές τις είχα παρουσιάσει και σε άρθρα αλλά και στο βιβλίο μου «Κατατεθειμένες προτάσεις. Θέσεις και Πολιτικές Παρεμβάσεις», εκτιμώ ότι έχουν και σήμερα θέση στον προσυνεδριακό διάλογο του ΠΑΣΟΚ.
Οι εμπειρίες από την πολιτική ζωή στην Ελλάδα, αλλά και από άλλες χώρες, όπου υπάρχει μεγαλύτερη «κομματική ιστορία», δείχνουν ότι η οργανωτική δομή και το καταστατικό ενός κόμματος, αποτελούν τις πλέον στέρρες και αποτελεσματικές βάσεις και για την πολιτική του παρέμβαση και εμβέλεια, αλλά και για την κυβερνητική του θητεία.
Το μείζον ερώτημα είναι: επιθυμούμε επιτακτικές και αναγκαίες αλλαγές στο καταστατικό και την οργανωτική δομή του Κόμματος ή επιθυμούμε ένα απλό «λίφτινγκ» και κάποιες «διοικητικές διευθετήσεις» που θα αποβλέπουν μόνο και μόνο στην παραγωγή και αναπαραγωγή ρόλων και εσωτερικών συσχετισμών;
Η αναγκαία πορεία προς ένα σύγχρονο πλειοψηφικό δημοκρατικό κόμμα απαιτεί:
- Το ξεπέρασμα λογικών οργάνωσης στην παλαιά αλλά ξεπερασμένη αντίληψη του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού». Ας μην μας διαφεύγει ότι το ΠΑΣΟΚ πρωτοοργανώθηκε με μια δομή που αντέγραφε εκείνη των κομμουνιστικών κομμάτων. Σήμερα αυτό δεν είναι μόνο ανεπίκαιρο και ξεπερασμένο αλλά απωθεί τον πολίτη που επιθυμεί να συμμετάσχει.
- Τον σεβασμό κάθε άποψης
- Την δυνατότητα έκφρασης χωρίς προαπαιτούμενα.
- Την ανοιχτή λειτουργία των οργάνων των Κομμάτων που στην εποχή μας δεν είναι απλά οι θεματοφύλακες της ελευθερίας και της Δημοκρατίας αλλά οργανισμοί που καταθέτουν προτάσεις και εργάζονται για την υλοποίηση τους ανεξάρτητα αν είναι κυβέρνηση ή αντιπολίτευση.
- Το νέο κόμμα πρέπει να προάγει την ενίσχυση σε όλα τα επίπεδα της συμμετοχής των μελών, αλλά και των απλών πολιτών φίλων του Κόμματος σε όλες τις διαδικασίες που μέχρι σήμερα ήταν αποκλειστικό προνόμιο των εγγεγραμμένων αλλά ανενεργών πολιτών.
Σε αυτή την φάση, είναι εξαιρετικά χρήσιμο να εξεταστούν ορισμένα καίρια και ώριμα θέματα των πολιτικών μας θέσεων που είναι άμεσα συνυφασμένα με την αρτιότερη και δημοκρατικότερη λειτουργία του Κόμματος και με τα νέα απαιτούμενα της κοινωνίας όπως:
· Ποιος πρέπει να είναι ο μέγιστος βαθμός αποκέντρωσης του κράτους.
· Η σχέση κέντρου περιφέρειας.
· Που αρχίζει και που τελειώνει ο εποπτικός, ο παρεμβατικός ρόλος του κράτους.
· Πως θα γίνει πράξη και θα εμπεδωθεί ότι οι εξουσίες, Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική δεν διασυνδέονται.
· Θα υλοποιήσουμε ποτέ την από το 1974 βασική δέσμευση της διακήρυξης μας για τον πλήρη διαχωρισμό κράτους – εκκλησίας; Πιστεύουμε ή όχι στην αξεπέραστη αρχή που έκανε πράξη πριν ενάμιση αιώνα ο μεταρρυθμιστής Cavour, «Ελεύθερη εκκλησία σε ελεύθερο κράτος».
· Θα προστατεύσουμε δραστικά το από την υπερδόμηση απειλούμενο ανεπανόρθωτα περιβάλλον ή θα εξακολουθήσουμε να πολιτευόμαστε στην λογική της νομιμοποίησης κάθε γενόμενου με το καταστροφικό δόγμα «δήλωσέ το για να το σώσεις»;
Είναι μια βαθιά και κορυφαία πολιτική πράξη η δέσμευση για υλοποίηση των παραπάνω που αναμένουν τριάντα χρόνια να γίνουν πράξη.
Με λίγα λόγια και απλά επιβάλλεται η επαναβεβαίωση της ιδρυτικής διακήρυξης του ΠΑΣΟΚ, που σε όλα τα θέματα αποδεικνύεται ότι υπήρξε πρωτοπόρα.
Απαιτείται ξεκάθαρη πολιτική για την αδιαπραγμάτευτη θέση μας, συγκρουόμενοι πλέον με εκείνους που συμπορεύτηκαν με τους σπεκουλαδόρους της ελληνικής φύσης και των δυνατοτήτων της καθώς και με κάθε προστάτη της αλήθειας που φαίνεται ότι τελικά δεν είναι μια.
Αφού λοιπόν πρώτα αποσαφηνίσει τις πολιτικές του επιλογές τότε ας ακολουθήσουν οι αλλαγές της διοικητικής δομής του. Δεν μπορεί να προχωρήσει αντίθετα διότι τότε θα ανοίξουμε πράγματι όπως λέει ο λαός μας μια τρύπα στο νερό. Δηλαδή θα χαθεί πολύτιμος χρόνος και τέτοιος δεν υπάρχει. | |
|
|
 |
 |
|
|
|
